Η εφεύρεση του δίσκου γραμμοφώνου, στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν μια σημαντική στιγμή της τεχνολογικής εξέλιξης του πολιτισμού μας. Μας έδωσε τη δυνατότητα να διατηρήσουμε το φευγαλέο άκουσμα ενός μουσικού κομματιού ή της φωνής ενός ανθρώπου και από αυτή την άποψη θα έλεγε κανείς ότι αυτή η εφεύρεση είναι συγκρίσιμη με τη γραφή.
Το βινύλιο είναι η μόνη μορφή αναπαραγωγής από αυτές που υπάρχουν που είναι εντελώς αναλογική και χωρίς απώλειες. Χρειάζεσαι απλά ένα αξιοπρεπές πικάπ με μια αξιοπρεπή βελόνα και είσαι έτοιμος να απολαύσεις μια ηχητική εμπειρία απόλυτης πιστότητας.
Ο δίσκος είναι εμπειρία, είναι σαν να διαβάζεις ένα καλό βιβλίο. Τα κομμάτια δεν έχουν μπει σε τυχαία σειρά. Ο δημιουργός του δίσκου τα έχει βάλει με μια σειρά, από την πλευρά Α στην πλευρά Β, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και όλα έχουν λόγο ύπαρξης στο δίσκο. Ναι, θα υπάρχουν κάποια που θα ξεχωρίσουν, αλλά ολόκληρος ο δίσκος έχει μια ροή. Πρόκειται για κάτι που δεν υπάρχει σε playlists και σε ψηφιακές συλλογές χιλιάδων τραγουδιών, που πηδάνε από το ένα είδος μουσικής στο άλλο, ούτε σε best of.
Ακόμη κι αν η αναπαραγωγή στον υπολογιστή γίνεται από ψηφιακό αρχείο κορυφαίας ποιότητας, η σύγκριση γέρνει τραγικά προς το βινύλιο, απλά γιατί οι ενσωματωμένες κάρτες ήχου και τα μικρά ηχειάκια που έχουν οι περισσότεροι υπολογιστές, συνθέτουν ένα σύνολο σαφώς κατώτερης ποιότητας από ένα στερεοφωνικό συγκρότημα, έστω και μέσης ποιότητας.
#Οι δίσκοι είναι κομμάτι μιας ολόκληρης ζωής.
