Πόσο άδικη είναι η ζωή τελικά…Η απώλεια είναι ο μεγαλύτερος μας φόβος , ο μεγαλύτερος πόνος…Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Ό,τι αρνητικό και αν έγινε, ότι κακό και αν ειπώθηκε μεταξύ μας, εκείνην την στιγμή τα ξεχνάς όλα..Και σε τρώει ένα γιατί..Γιατί να γίνει τώρα; Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί τόσο άδικα; Είχα τόσα να του πω, τόσα να κάνω μαζί του ακόμα.
Και αρχίζεις και σκέφτεσαι και μετανιώνεις για πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις αλλιώς και δεν έκανες. Αρχίζεις να φιλοσσοφάς τη ζωή και να αναπολείς τις στιγμές σου με το άτομο αυτό.
Και όμως, σήμερα, τώρα αυτή τη στιγμή έχεις επιλογή
Από πολύ νωρίς, από την πρώτη στιγμή που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε το νόημα της ζωής, έστω στο ελάχιστο, ξέρουμε πως γεννηθήκαμε ενώ υπάρχει ένα τέλος. Όσο και αν νομίζουμε πως θα ζούμε για πάντα, όλα, μα όλα, έχουν μία ημερομηνία λήξης. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανένας δεν σου εγγυάται ότι θα κάνεις τον κύκλο σου σε αυτή τη ζωή.
Ειδικά για αυτούς που φεύγουνε νωρίς ο πόνος μπορεί να είναι ακόμα πιο έντονος. Δεν το περιμένεις και κανείς δεν σε προετοιμάζει για αυτό. Στην πραγματικότητα όμως οι άνθρωποι που φεύγουν νωρίς δεν φεύγουν ποτέ στα αλήθεια. Ζουν μαζί σου την κάθε στιγμή αφού στο πέρασμα του χρόνου σκέφτεσαι πως αλλιώς θα ήταν τα πράγματα αν τους είχες ακόμα στη ζωή σου. Και πλέον ο πόνος δεν είναι τόσο έντονος. Χαμογελάς γλυκά και συγκινείσαι γιατί ξέρεις πως όσο τους θυμάσαι είναι πάντα ζωντανοί και θα τους έχεις για πάντα μέσα σου.
Και όσο μακάβριο και αν ακούγεται, ταυτόχρονα αυτό είναι που σε κάνε να εκτιμάς τη ζωή και τους ανθρώπους σου περισσότερο. Για αυτό μην τα έχεις όλα δεδομένα, αγάπα τους ανθρώπους σου και όλους τους άλλους. Δείξε τα συναισθήματά σου για να νιώθεις γεμάτος. Εκφράσου ελεύθερα λες και δεν υπάρχει αύριο. Και ναι, ζήσε την κάθε στιγμή λες και είναι η τελευταία!
