Λένε πως όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή, είτε αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στη ζωή τους ή όχι, είναι καλό και αποδεχτό να επισκεφτούν κάποια στιγμή τον προσωπικό τους ψυχολόγο. Άλλωστε το να επισκεφτείς κάποια στιγμή έναν ψυχολόγο είναι το ωραιότερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου!
Όντας το πλέον κατάλληλο άτομο, η Μαρία Παναγιώτου , απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης με Μεταπτυχιακό τίτλο στη Γνωστική και Εκπαιδευτική Ψυχολογία και εξειδίκευση στη Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία, μας απαντά σε συγκεκριμένες ερωτήσεις που πολλοί από εμάς θα θέλαμε να ξέραμε πρωτού πάρουμε την απόφαση να επισκεφτούμε κάποιο ψυχοθεραπευτή. Με το πολυάσχολο πρόγραμμά της, η Μαρία είναι επίσης πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Επαγγελματικής Κατάρτισης του Κυπριακού και Ευρωπαϊκού πλαισίου προσόντων, εργάζεται με εθελοντές ως Ανώτερη Λειτουργός Νεολαίας ενώ ασκεί το επάγγελμα της Ψυχοθεραπεύτριας σε εφήβους κι ενηλίκους για θεραπεία και προσωπική ανάπτυξη.
Εμείς την ρωτήσαμε και μάθαμε περισσότερα!
1. Αρχικά θα θέλαμε να ξέραμε, πώς γεννήθηκε η δημιουργία σου να ασχοληθείς με την ψυχολογία;
Ξεκινάμε από αυτό: όπως κάθε έφηβος είχα την πεποίθηση ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Οτιδήποτε γινόταν που αφορούσε ανθρώπινα συναισθήματα και συμπεριφορές, μου γεννούσε ένα τεράστιο αναπάντητο ερωτηματικό «γιατί δεν μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος, εφόσον γνωρίζει τι είναι αυτό που του προκαλεί πόνο;»
Ήταν μια απορία που δεν κατάφερε τότε να απαντηθεί από την κολλητή μου, που ήθελε σαν τρελή τον πατέρα της κοντά αλλά του είχαν περιοριστικά μέτρα στο σπίτι.
Δεν μπορούσε να απαντηθεί ούτε από ένα συμμαθητή μου που ήταν αξιόλογο παιδί, και ενώ ήταν υπόδειγμα ανθρώπου, τον είδα να κτυπά τη μητέρα του με βία και να τη ρίχνει κάτω, μετά τη χρήση ουσιών.
Ούτε απαντήθηκε από τον οικογενειακό μας φίλο, που ένα βράδυ τον είδα να κρατά μια τεράστια αγκαθωτή πέτρα πάνω από τα 4ων και 6 χρονών παιδιά του, να λέει «μου είπε ο Θεός πρέπει να πεθάνετε», γιατί είχε παρανοειδή σχιζοφρένεια.
Με ενοχλούσε απίστευτα που δεν μπορούσα να επέμβω.
Ως ψυχοθεραπεύτρια, ξέρω ότι πάλι δεν μπορώ να επέμβω. Τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο μου επιτρέπεται. Κι αν αυτά τα περιστατικά ήταν η αφορμή τελικά να μπω στον χώρο της ψυχολογίας, οι λόγοι που συνεχίζω ακόμα να δουλεύω, είναι η πιθανότητα για εκείνες τις μικρές στιγμές που οι άνθρωποι εκπλήσσονται θετικά για τις μεγάλες ικανότητές τους. Είναι η ελπίδα ότι θα καταλάβουν αυτό που τους φοβίζει και τους πονάει και θα εξελιχθούν, παράλληλα του. Είναι η πίστη μου ότι τα θαύματα, εμείς τα δημιουργούμε.
2. Πώς σε έχει βοηθήσει εσένα πρακτικά;
Μα κι εγώ εξελίσσομαι. Η θεωρία της ψυχολογίας με έκανε να καταλάβω, η αυτοπαρατήρηση με έκανε να συνειδητοποιήσω, η πρακτική με πήρε ένα ακόμα βήμα προς την ανάπτυξη.
Ξέρεις, η ψυχοθεραπεία, δεν είναι μόνο ταξίδι του θεραπευόμενου. Είναι και ταξίδι του θεραπευτή. Εργάζονται μαζί συνεταιριστικά και συνεργατικά αλλά ο ένας είναι ο ειδήμονας για το πρόβλημά του και ο άλλος ειδήμονας των τεχνικών που θα αξιοποιήσει.
Το ίδιο κάνω και στον εαυτό μου. Συνεργαζόμαστε για το καλό του. (γέλια)
3. Πότε χρειάζεται να επισκεφτούμε έναν ψυχολόγο και πόσο εύκολα ή δύσκολα ζητούν τελικά οι άνθρωποι βοήθεια;
Πολύ πιο εύκολα σε σχέση με το παρελθόν. Την τελευταία πενταετία στην Κύπρο, ο κόσμος ξεκίνησε να αντιλαμβάνεται την ανάγκη του για προσωπική ανάπτυξη εκεί που χρειάζεται, και να φτάνει από την πρόθεση για αλλαγή, στην εφαρμογή της. Για κάποιους είναι δύσκολο να σηκώσουν ακόμα και το τηλέφωνο για να κλείσουν ένα ραντεβού. Για άλλους, είναι δύσκολο, παρόλο που ξεκίνησαν τη θεραπεία, να δεσμευτούν ουσιαστικά με αυτήν και να φτάσουν ως το τέλος. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πρόθυμοι να «ξεβολευτούν» και να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους –ακόμα κι αν είναι βλαπτική- γιατί είναι η οικεία συμπεριφορά τους και με αυτήν έχουν μάθει τον εαυτό τους.
Η ψυχοθεραπεία αξιοποιεί αυτές τις ικανότητες που έχεις για τη σωστή έκβαση της θεραπείας. Το πρόβλημα σου εσύ το επιλύεις, όχι ο ψυχολόγος. Κανένας ψυχολόγος δεν έχει έναν οδηγό με λύσεις που θα σου δώσει να επιλέξεις. Ούτε αυτό γίνεται με έναν διακόπτη που θα σου πατήσει σε μία μόνο συνεδρία. Η δουλειά του ψυχολόγου είναι να εκμαιεύσει την καλύτερη δυνατή λύση για εσένα –που συνήθως δεν είναι ίδια με του άλλου. Αυτό χρειάζεται χρόνο να γίνει.
4. Γιατί να επισκεφτούμε έναν ψυχολόγο και όχι κάποιο καλό μας φίλο όταν μας προβληματίζουν διάφορα;
Για τον ίδιο λόγο που δεν πας στον φίλο όταν σπάσεις το πόδι ή όταν έχεις γρίπη ή όταν το χέρι σου έχει ακατάπαυστη αιμορραγία. Τώρα που το σκέφτομαι, έχεις δίκιο. Όταν μας προβληματίζουν διάφορα, θα πάμε σε κάποιο φίλο! Και είναι από μόνη της, αυτή η επικοινωνία, καταπραϋντική. Το «μοίρασμα» συναισθημάτων, ίσως δώσει κάποια άλλη οπτική την οποία δεν είχαμε σκεφτεί προηγουμένως ή μια συμβουλή που θα αποδειχτεί πολύ καλή τελικά.
Όταν όμως, αυτό που μας προβληματίζει, γίνεται τόσο επίπονο που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε το βράδυ, τόσο φοβιστικό που μας ταλανίζει για μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο δυσλειτουργικό που επηρεάζει την καθημερινότητά μας, τότε είναι σημάδι, ένας κόκκινος συναγερμός ότι χρειάζεται να επισκεφτούμε κάποιον ειδικό.Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, που πάμε στον γιατρό όταν τελικά ο πόνος στο πόδι γίνει αφόρητος -κι όχι όταν απλά πονάμε λίγο- ή όταν δεν μπορούμε μόνοι μας να σταματήσουμε την αιμορραγία με έναν απλό επίδεσμο.
Ο ψυχολόγος δεν κάνει συζήτηση με καφέ, όπως θα έκανες με ένα φίλο. Ο ψυχολόγος δεν πίνει μπίρα μαζί σου μιλώντας για τις δικές του εμπειρίες. Ο ψυχολόγος δεν δίνει έτοιμες συμβουλές.
5. Με τέτοιο πολυάσχολο πρόγραμμα, εσένα τι είναι αυτό που σε γεμίζει περισσότερο ως άνθρωπο;
Η συγγραφή. Γράφω ακατάπαυστα και ασυστόλως. (γέλια)
6. Γνωρίζουμε πως έχεις επίσης εκδώσει ήδη τρία βιβλία. Πώς προέκυψε η ανάγκη να γράψεις το δικό σου βιβλίο και ποια είναι η θεματολογία τους;
Το πρώτο βιβλίο είναι αρθρογραφία, τα επόμενα δύο βιβλία μου είναι μυθιστορήματα και το επόμενο που «ψήνεται» είναι προσωπικής ανάπτυξης.
Ξεκίνησα να γράφω, απ’ όταν έμαθα ότι οι λέξεις μπαίνουν σε σειρά και έτσι φτιάχνεται πρόταση. Δεν προέκυψε ξαφνικά αυτή η ανάγκη. Απλώς, μέσα από τον κλάδο της ψυχολογίας, εκπαιδεύτηκα στο ότι, η συγγραφή είναι αυτοπαρατήρηση, αυτοβελτίωση και λειτουργεί θεραπευτικά. Δεν έχει σημασία τι γράφεις, πώς το γράφεις και αν θα εκδοθεί ή θα μείνει κλειδωμένο στο συρτάρι του γραφείου. Σημασία έχει η εξωτερίκευση.
7. Αγαπημένο σου μότο;
«Αν νιώθεις ευτυχισμένος είναι γιατί εσύ το έχεις κάνει να συμβεί. Και αντίστροφα».
Αυτό το μότο, προσωπικά, με κάνει να σταματώ να πιστεύω στη μοίρα, τον απομηχανή θεό και να κινητοποιηθώ για τη δική μου πληρότητα.
Facebook: Μαρία Παναγιώτου
